sábado, 29 de mayo de 2010

TROBADA 2010: FA VINT ANYS QUE TENIEM VINT ANYS

Aquí estamos otra vez, y van dos años seguidos. ¿quién nos lo iba a decir hace año y medio? Yo, si me lo permitís, nunca he dejado de soñar en que sabría de vosotros, pero claro, la circunstancia es distinta. El año pasado mi viaje a Barcelona fue un “volver a casa” 25 años después. Un cuarto de siglo alejado de una ciudad que ya veía como algo lejano, de unos amigos que dormían en mis recuerdos, de unos compañeros de clase que moraban en mi corazón y de unos sentimientos que creía extintos o en todo caso una ensoñación quimérica. Volver a encontrarnos no nos va a devolver a esos años, ni Dios lo quiera que estamos estupendos así, pero sí nos va a rebrotar el espíritu que el azar quiso crear entre todos. Sí, por que no sé otras clases pero la nuestra fue una clase en la que todos nos llevábamos bien. Éramos unos niños bien avenidos, de otra manera la señorita Carmen no hubiese permitido que su hija Imma estuviese con nosotros, o Alberto Catena cuya tía nos dio clase. Éramos, en efecto, un grupo bien avenido. No recuerdo una pelea en clase, por más que me esfuerzo no recuerdo puñetazos, patadas o algo. Sí recuerdo los grupos pero luego no había problema en que unos y otros nos mezcláramos. Tampoco éramos unos niños “extraordinarios”, es decir, poníamos motes, nos cebábamos con el que podíamos y hacíamos trastadas. El Fuentes y un servidor éramos los más trastos. Bueno con permiso del Cuenca, vaya pieza.

Volver a ver vuestras caras, esos rostros que se iban difuminando en mi memoria, es ir a otro mundo igual de maravilloso. He tenido unos 40 años de vida tan buenos que me da miedo afrontar los cuarenta que deberían quedarme por vivir. No puede ser todo tan bueno. Pero bueno, esto es lo que viene a la cabeza ahora que estamos juntos. Ver esa foto que Silvia me mandó y en la que falto yo por tan solo unos meses, me supuso unas emociones tan bonitas que eternamente le estaré agradecido. El primer contacto con Imma fue tan maravilloso, me trajo tantos recuerdos que me devolvió de un golpe toda mi memoria que estaba dormida. El abrazo con Francesc de quien siempre me he acordado, volver a ver al Vila, Dios el Vila, tan tranquilo y llevándose bien con todos, con esa pinta de surfero imperecedero, Comprobar que el Peña, además de jugar al fútbol de puta madre (aún recuerdo que cuando hacíamos los equipos siempre escogíamos al Peña, el Mario y el Valentín) mantiene un espíritu bailón incombustible, Volver a ver esa sonrisa pícara del Postigo y ver que es un empresario sensato, con ese acento tan andalú, la carta que hace milquinientos años le mandé a Jaime y que hace poco me reenvió por mail para que la leyera, las manos y la cara bonachona de Pedrola tan noblote como siempre pero testarudo como él solo, así lo recuerdo: cabezón cabezón, las rarezas de la Solà, el estoy pero no estoy del Marina, siempre fue así, el Mauriz, joder tío, aún recuerdo tu manera de mirar, de medio lado, con un movimiento de cabeza que alguna vez he visto en alguien y siempre me decía ¿quién coño hacía eso con la cabeza? Ahora lo sé. Pichel, que jodío, tan desconfiado desde pequeño que no sabía bien si estaríamos o no en el Bar del Postigo para los 40 tacazos que nos llegan de inmediato o nos han caído de sopetón a algunos. Todas esas cosas me han vuelto a la cabeza. Pero no se me olvida, no podría aunque quisiera. Sergi de Aróstegui Bardagí. Os juro por Dios que el “de” del Aróstegui no lo recordaba, era el Sergio Aróstegui pero no, resulta que era Sergi de Aróstegui, aquí y en la China, jajaja. Doncs, el meu i estimat Sergi de Aróstegui, el noi bon que recordaba, el noi que mai es trovaba en problemas i que sempre va tenir al meu cap era un home que habia pasat una vida amb moltes voltes. Ese niño bonachón apareció hace año y medio en mi vida, el primero que encontré y ya no ha habido día que no hayamos hablado. Desde que vivo en Andalucía siempre he dicho a mis amigos andaluces lo siguiente: “es muy difícil que un catalán se abra de primeras, son más cerrados que los andaluces, más tímidos pero el catalán que es amigo lo es de verdad y lo es para siempre”. Sergi es así. La cara de Sergi entrando por mi despacho el día que cumplía 40 años fue el mejor regalo que he recibido en la vida. Ver su cara. Nunca podré agradecer lo suficiente a Sergi todo lo que me ha dado. Ha sido tanto y tan desinteresado que a veces me viene a la cabeza aquel niño de diez ó doce años que aún habita en mi cabeza y me dan ganas de decirle, juega con Sergi, pórtate bien con el Aróstegui que en el futuro será tu mejor amigo, 25 años después y con 1000 kilómetros de distancia. Ya no eres un amigo, eres mi hermano y ya siempre será así por que yo, como catalán que soy, cuando tengo un amigo lo tengo de verdad y para toda la vida.

Y este año quiero que mis últimas palabras sean para las niñas, por que eso es lo que son: niñas. Han sabido mantener su amistad a pesar de los años. Pero no se amedrentan por el hecho de ser minoría en nuestras reuniones, ni hablar. Este año además hemos de cuidar de Imma especialmente, dura y siempre dispuesta a agradar a todos, necesita que la mimemos por que se lo merece y por que es una persona espectacular y una amiga sincera, Silvia que mantiene vivo ese espíritu juvenil, que es todo energía positiva y saber agradar, tan vivaz y locuaz y Cristi que este año, ensoñando como yo el año pasado, se decidió a averiguar y “oh la la”, ahí estábamos, con fotos del encuentro, todos juntos. Casi cada día hablo con ella, ya nos hemos puesto al día y creo que también ocupa un lugar importante en mi corazón así que os recomiendo que os abráis. Estas tres niñas dan tanto que no sé si podré recompensarlas de alguna manera, creo que mi afecto y amistad no es suficiente así que tendréis que echarme una mano.

En definitiva, que disfrutemos la TROBADA 2010 “fa vint anys que teníem vint anys” i que sigui per molt anys.

Us estimo.

viernes, 21 de mayo de 2010

TROBADA 2010

Estimats companys

Aquest any, com el passat, tenim trobada al bar del Postigo, davant del col·legi. Serà dissabte 12 de juny, a les 9:00 més o menys. Estan confirmades les presències de bastants companys, aquest any crec que serem més que l'any passat.

La Cristi i jo venim de lluny, el Francesc igualment s'ha de desplaçar així com la Imma, us preguem que no falteu.

Sergi corregeix el text.

Petons per a tots.



Emili

miércoles, 10 de marzo de 2010

Cristina ha vuelto

Si Jorge, que ya tiene más de año y medio me deja os contaré. Nuestra Cristina, María Cristina García Martínez, nos ha encontrado. Ella solita. Bendito facebook. El caso es que la pobre mujer se fue con 15 añitos de Barcelona, que edad más mala para abandonar tu tierra y tus amigos, que mal irreparable. Fijaos en Montilla que se fue de Iznájar (Córdoba) a la misma tierna edad que Cristina y yo pero a la inversa. Pero como andará la cosa que lo habéis puesto de Honorable (pronunciado unurab-bla, ya lo sé), ja ja ja.

Volviendo a Cristina. Cómo está la tía. ¿Qué narices tenía el grupo B? Están todas estupendas, Imma, Silvia, Cristina.... La Solà no cuenta que está embarazada la pobre, de gemelas por cierto, y no está del ver adecuado, no sea que se me ponga celosilla un altre vegada. Pero Cristina ha guardado en su corazón a sus amigas y al resto de compañeros y no ha dudado en poner el "Quién sabe donde" de las redes cibernéticas y dio con la Vidorreta y la Vicent. Menudo sorpresón se llevaría cuando vio que del grupito de amigos del face salían los caretos del Aróstegui, el Mauriz, el Jaime del Prado, incluso del friki trekky que enmascara a nuestro profesor universitario Marco Peña. Anonadada se quedaría al saber del Armengol, el Marina, incluso del Pedrola o de mí. Joder, eso nos pasa a la Vicent o a mí el año pasado y ríete tú del temporal de lluvias de Jerez de la Frontera. Si fue al saber el uno del otro y recordarnos cuatro nombrecillos y la que liamos, bueno bueno.

A Cristina la vida le ha dado muchas sorpresas, lo dejamos este capítulo para que ella misma lo cuente si le apetece, únicamente señalar que está guapísima, joven, con dos niños como dos soles y que nos ha dado mucha ilusión y alegría por aparecer. Nos ha renovada las ganas de volver a vernos.

Cristina, bienvenida a casa. Te queremos.